Czym jest psychoterapia ?

W zależności od okoliczności użycia sformuowania „psychoterapia” może oznaczać pojęcia zupełnie odmienne . Poniższe rozważania dotyczą psychoterapii rozumianej w sensie medycznym.
Psychoterapia jest metodą terapeutyczną opartą na usystematyzowanym oddziaływaniu na stan psychiczny / emocjonalny/ umożliwiającą dokonanie zmian u Pacjenta, ale także co jest istotne, przez Pacjenta / Uczestnika psychoterapii/.
Zarówno na tak zwanym „poziomie objawów” - do ustąpienia bądź zmniejszenia objawów, które częstokroć są zasadniczym / lub jedynym / powodem zgłoszenia się do psychoterapii, ale też w głębszym sensie - do zmiany wewnętrznego obrazu własnej osoby , postrzegania swoich związków emocjonalnych, swojej osobowości, obrazu świata zewnętrznego.
Zmiana w tym obszarze wymaga częstokroć znacznie dłuższej pracy, a co za tym idzie dłużej trwającej psychoterapii, lecz umożliwia zobaczenie innego , pełniejszego obrazu własnej osoby .
Psychoterapia może być indywidualna / tzn wykorzystująca proces psychoterapeutyczny kształtujący się pomiędzy Pacjentem a terapeutą / oraz w terapii grupowej , gdzie wykorzystuje się głównie oddziaływania występujące pomiędzy Uczestnikami grupy terapeutycznej w pewnym zakresie modelowane przez terapeutę .
Ze względu na sposób pracy terapeutów można wyróżnić wiele szkół psychoterapeutycznych np.

• - psychoanalityczną
• - psychodynamiczną
• - behawioralno-poznawczą
• - humanistyczno-egzystencjalną
• - systemową
• - oraz inne

Ważną jest natomiast informacja iż niezależnie od szkoły , z jakiej wywodzą się psychoterapeuci , dzięki ich zaangażowaniu i doświadczeniu potrafią oni równie skutecznie pomóc osobie wymagającej pomocy psychoterapeutycznej.
W trakcie terapii należy uświadomić sobie iż pojawiające się objawy oraz sposób przeżywania siebie i świata rozumiane są jako pochodna różnego rodzaju doświadczeń życiowych, relacji z ważnymi osobami, deficytów w różnych sferach życia, noszonych w sobie pragnień i potrzeb, ale także lęków i obaw.
Część z tych przyczyn jest znana, a więc świadoma. Jednakże znaczny obszar pozostaje w sferze nieświadomej, a jego ujawnienie, a także zmiana jest jednym z celów psychoterapii. Dzieje się tak poprzez dialog terapeutyczny oraz techniki niewerbalne . Jest to główna metoda pracy psychoterapeutycznej. Istotne jest nie tylko to, czego doświadczamy w odniesieniu do samych siebie ale także emocji do ważnych emocjonalnie osób / tzw. obiektów/ w tym do terapeuty.
Praca nad tzw zjawiskami przeniesieniowymi i przeciwprzeniesieniowymi pozwala na przyjrzenie się sobie, swojemu funkcjonowaniu w relacjach z innymi. Ważne jest dlatego , by mówić nie tylko o tym co przyjemne, ale także o konfliktach i obawach, o tym co się podoba i o tym co złości, gdyż w terapii pojawiają się także konflikty i trudności. Jest to naturalne dla procesu terapeutycznego , a praca nad tym pozwala na zmniejszenie napięcia i niepokoju oraz daje możliwość znalezienia przyczyn pojawiających się odczuć, a w konsekwencji poznania siebie.
Znalezienie źródeł objawów i ogląd a potem zmiana tego, co nieświadome, wymaga długiej i żmudnej pracy, odkrywania stopniowo poszczególnych obszarów, poszukiwania tego co ukryte. Często uzyskiwaniu nowych informacji na swój temat towarzyszy pogorszenie nastroju, smutek, nieraz przygnębienie.
Niejednokrotnie wiąże się to z nawrotem lub nasileniem objawów. Wtedy też pojawia się czasem myśl o zerwaniu terapii. Istotne jest, by mówić o tych odczuciach, dzięki czemu można je zrozumieć. Jest to też kolejny ważny krok w dokonywaniu wewnętrznej zmiany, a więc w procesie leczenia. Ilość i charakter uzyskiwanych podczas terapii informacji na swój temat wymagają, aby dać sobie czas na oswojenie się z nimi, a po czasie na ich przyjęcie do siebie.
W związku z tym nie należy podczas trwania terapii oraz tuż po jej zakończeniu podejmować ważnych dla siebie życiowych decyzji, gdyż wiele z nich może być spowodowane nagłym impulsem wywołanym przez poruszone w nas uczucia i emocje.